Flóra og fána.  Innan við 6% landsins eru vaxin skógi og hröð skógaeyðing, einkum vegna ofnýtingar, ógnar þessum leifum.  Sums staðar á ströndum eyjanna eru fenjatré og síðan koma kókospálmar, mangótré ob bananaplöntur upp í 400 m hæð yfir sjó.  Þar tekur við skógasvæði upp í 1800 m hæð.  Mahónítré og brönugrös finnast næstum eingöngu í grýttum hlíðum.  Uppi á hæstu stöðum vaxa runnar, lyng og fléttur.  Víða vaxa ilmplöntur, „frangipan”, jasmine og sítrónugras, sem skapa ljúfa angan á eyjunum.

Dýralífið er svipað og á Madagaskar.  Þarna eru gíneufuglar, egret o.fl. og lemurapar og ávaxtaleðurblökur, sem eru sérstök einkennisdýr eyjanna.  Með ströndum eyjanna er urmull af skjaldbökum, sem eru fluttar út.  Fyrir ströndinni er fjöldi fisktegunda, þ.á.m. „coelacanth”, sem er sjaldgæf tegund og fyrrum álitin útdauð.  Fundizt hafa allt að 400 miljóna ára steingervingar þessarar tegundar.  Auk þessara tegunda er einnig refategund, sem gefur frá sér sérstaka lykt, litlar eðlur og risalandkrabbar.  Aukin búseta ógnar lífríkinu.

Loftslagið.  Hitabeltisloftslaginu má skipta í tvær árstíðir, þurrkatíma frá maí til október og hlýrri og rakari tíma frá nóvember til apríl.  Í nóvember færir sumarmonsúninn (kashkazi) með sér mesta daghitann (33°C).  Mesta úrkoman er í janúar (275-375 mm) og búast má við mestum lægðagangi á sumrin.  Lægsti vetrarhitinn í júlí getur farið niður í 29°C.  Meðalársúrkoman liggur á milli 1100 og 2900 mm, mest áveðursmegin að norðaustanverðu.

Regnvatnið síast svo djúpt niður í gegnum hraun og gropinn stein Ngazidja, að erfitt er að bora eftir vatni.  Íbúarnir hafa safnað vatni í ílát um regntímann frá alda öðli, líkt og Vestmannaeyingar gerðu fyrrum, og nýta einnig ferskvatnslindir meðfram ströndinni (fumbus).