Bezt er að aka að henni frá El-Alamein-brautarstöðinni 60 km í suður um litla en óbyggða vin, El-Mefara.  Sérstakt leyfi frá yfirvöldum þarf til að fara þangað.

Kattara er stærst vinjalægðanna í Egyptalandi.  Hún liggur í þríhyrningnum milli El-Alamein, Mersa mathruh og Siwavinjarinnar.  Hún er djúpur og breiður dalur í mjúkhæðóttu landslagi Lýbísku eyðimerkurinnar.  Giljóttir og snarbrattir klettaveggir í norðri og norðvestri gerðu hana að ósigrandi náttúrulegri hindrun, sem m.a. lék afgerandi hlutverk í síðari heimsstyrjöldinni.  Lægðin er u.þ.b. 280 km löng, allt að 140 km breið og er u.þ.b. 18.000 km².  Í henni eru lífshættuleg saltfen (sebsa). 

Lægsti hluti hennar er 134 m undir sjávarmáli.  Hún varð að mestu til fyrir vindveðrun, sem nær að hluta til niður að grunnvatnsborði.  Eina byggða vinin þar er Kara í vesturhlutanum.  Byggðin stendur á kletti, þar sem búa 150 manns.  döðlurækt er aðalatvinnuvegur fólksins.  Alexander mikli hafði þar viðdvöl á leið sinni frá Siwavininni og er getið í fornum heimildum, sem áningarstaðar hans.  Áberandi dökkt yfirbragð íbúanna minnir á, að Kara var mikilvæg miðstöð þrælasölu á miðöldum.

Undanfarna áratugi hafa miklar athuganir og rannsóknir farið fram í Kara í tenglsum við hagnýtingu svæðisins á viðskiptalegum grunni.  Olíuleit fór þar fram í lok 6. áratugarins á vegum Sovétmanna en síðan 1979 á vegum Konunglega hollenzka Shell olíufélagsins.  Engin olía hefur fundizt enn þá.  Boranir fyrir vatni hafa hins vegar gefið góða raun, t.d. á fyrsta borsvæðinu, Kifar, hefur myndast stórt stöðuvatn á síðustu áratugum eða svo vegna sjálfrennandi vatns úr borholunni.  Sef hefur vaxið með bökkum fram og vað- og sundfuglar hafa sezt þar að.

Síðan 1916 hefur hið svokallaða Kara-verkefni stöðugt kallað á nýjar rannsóknir.  Samkvæmt áætlunum er gert ráð fyrir 60 km löngum skurði frá Miðjarðarhafi.  Um hann á að streyma sjór og virkja á hina 54 m fallhæð og möguleikar til saltvinnslu eru fyrir hendi.  Innhafið, sem myndaðist, yrði 12.000 km².  Það hefði líklega í för með sér loftslagsbreytingu, sem leiddi til aukinnar úrkomu á svæðinu.  Til þess að opna sjónum leið frá Miðjarðarhafinu yrði að beita kjarnorkusprengjum.  Þótt hægt sé að hrinda öllu þessu í framkvæmd tæknilega séð, virðist framkvæmdin ómarkviss og vandasöm, enda hefur henni stöðugt verið slegið á frest.