Samfélög veiðimanna og safnara bjuggu á Gíneusvæðinu fyrir a.m.k. 30.000 árum og landbúnaður hefur verið stundaður þar í 3000 ár.  Fyrir u.þ.b. einni teinöld fóru susu- og malinke-menn að þrengja að baga-, koniagi- og nalu-mönnum, sem höfðu búið þar í rúmlega 1000 ár.  Borgir og þorp í Efri-Gíneu voru innlimuð í Malíríkið eftir miðja 13. öld og í kringum 1600 höfðu fulani-menn náð yfirráðum á Fouta Djallon.

Portúgalar birtust fyrst á 15. öld og þrælasölu lauk ekki fyrr en um miðja 19. öld.  Brezk og frönsk ítök á ströndinni höfðu lítil áhrif á sögulega þróun inni í landi þar til höfðingi (almamy) Fouta Djallon-svæðisins samþykkti að ríki hans yrði franskt verndarsvæði árið 1881.  Hið sjálfstæða Malinke-ríki undir stjórn Samory Touré varðist franska hernum til ársins 1898 og litlir skæruliðahópar Afríkumanna héldu áfram baráttunni gegn Frökkum til loka fyrri heimsstyrjaldarinnar.

Nýlendutíminn.  Franska verndarsvæðið Rivieres du Sud var skilið frá Senegal sem sérstök nýlenda árið 1890.  Sem Franska-Gínea varð það hluti Frönsku Vestur-Afríku árið 1995.  Samningar við Líberíu og Bretland ákváðu að mestu núverandi landamæri fyrir fyrri heimsstyrjöldina.

Samkvæmt stjórnarskrá fjórða franska lýðveldisins 1946 mátti takmarkaður hópur franskmenntaðra Afríkumanna í Gíneu kjósa til fulltrúaþings Frakka.  Í þjóðaratkvæðagreiðslunni 1958 um stjórnarskrá fimmta franska lýðveldisins hafði Sékou Touré þau áhrif, að Gíneumenn greiddu atkvæði gegn henni og kusu sjálfstæði.

Gínea skipaði sérstakan sess meðal Afríkuríkja vegna þessarar höfnunar en stjórn Touré varð sífellt afskiptasamari.  Frakka neituðu landinu um fjárhagsaðstoð og stjórnin varð að taka lán og gera viðskiptasamninga við fyrrum Sovétríkin og Alþýðulýðveldið Kína.  Þegar Gínea heyktist á að gerast fullgildur aðili að efnahagsbandalagi austurblokkarinnar (COMICON), snéri Gíneustjórn sér til Frakka og annarra Vesturlanda um fjárhags- og tækniaðstoð á síðustu árum stjórnar Touré, sem hafði ekki tekizt að efla efnahag þessa tiltölulega náttúruauðuga ríkis.