Biokoeyja er á Biafraflóa (Gíneuflóa), u.þ.b. 100 km frá strönd Suður-Nígeríu og 160 km norðvestan Miðbaugsgíniu.  Eyjan fékk nafn sitt frá fyrsta forseta landsins 1973 en Bioko festist í munni eyjaskeggja sjálfra eftir að forsetinn var hrakinn frá völdum 1979.  Eyjan er eldvirk og ílöng frá norðri til suðurs, sæbrött og 2017 km² að flatarmáli.  Hæsti staður hennar er Tindur heilagrar Ísabellu (3008m).  Höfuðborg Miðbaugsgíneu og aðalhafnarborg landsins er í grennd við eldgíg, sem sjórinn hefur eytt að hluta.

Portúgalski landkönnuðurinn Fernão do Pó kom líklega fyrstur auga á eyjuna árið 1472.  Upprunalegt nafn hennar er Formosa (Fagurey).  Spánverjar gerðu tilkall til hennar eftir 1778, þótt fyrstu tilraunir þeirra til yfirtöku yrðu ekki fyrr en árið 1858.  Um skamman tíma (1827-34) notuðu Bretar eyjuna sem miðstöð baráttunnar gegn þrælasölum.  Upprunalegir íbúar eyjarinnar eru afkomendur bantumælandi fólks frá meginlandinu.  Hinir svokölluðu Fernandinos komu síðar til sögunnar, afkomendur frelsaðra þræla og sumpart blandaðir landnemum frá Brezku-Vestur-Afríku.  Báðir þessir hópar hafa orðið að láta undan síga fyrir flóðbylgju fangfólksins frá meginlandinu, sem hefur sölsað undir sig hvert embættið á fætur öðru á eyjunni.

Fyrrum bjó fjöldi nígerískra farandverkamanna, sem unnu á plantekrunum, á eyjunni.  Þeir snéru flestir heim, þegar ríkisstjórn Miðbaugsgíneu samþykkti kúgunarlög gegn þeim um miðjan áttunda áratug 20. aldar.  Bioko var meðal fyrstu svæða á Afríku, þar sem kakó var ræktað.  Timbur og kaffi eru aðrar mikilvægar útflutningsvörur.  Áætlaður íbúafjöldi 1983 var rúmlega 57 þúsund.