Túnis státar af öflugri og einstakri menningu, gamlar hefðir í bland við erlend áhrif og nútímaþróun.  Íbúarnir eru arabískir múslimar, sem urðu m.a. fyrir frönskum áhrifum í 75 ár, þegar landið var franskt verndarsvæði til 1956.  Flest dagblöð landsins eru á frönsku og franskt efni er í sjónvarpi og útvarpi auk efnis á arabísku og ítölsku.  Enska er víðast töluð núorðið og stjórn landsins hvetur landsmenn til að læra ensku sem annað eða þriðja tungumál.

Listir.  Tungumálin franska og enska eru aðallega notuð í vísindum og viðskiptum en arabíska er notuð á bókmenntasviðinu, ljóðagerð, skáldsögum og smásögum.  Heimsspekingar og rithöfundar eins og Ibn Khaldun, Ibn Rachik, Ibn Charaf og al-Husri eru enn þá í hávegum hafðir.  Nútímabókmenntir landsins þróuðust upp úr endurreisnarmenningu fyrri hluta 20. aldar.  Ritgerðahöfundurinn Tahar Haddad, ádeiluskáldið Ali Douagi, ljóðskáldið Aboul Kacem Chabbi og aðrir ruddu nýrri raunsæisbylgju braut í túnískum bókmenntum með sameiningu evrópsks nútímastíls og túnískra samtímaþema.  Túnískir rithöfundar eru í auknum mæli að hasla sér völl á alþjóðavettvangi.  Fjölmiðlar búa ekki við „opinbera ritskoðun” en hið opinbera hefur takmarkað frelsi blaðamanna og stjórnmálamanna til að viðra skoðanir sínar.

Samtímamálverk eru að mörgu leyti byggð á ákveðnum hefðum og fremstur meðal listaskóla í landinu er École de Tunis.  Túnískir listamenn á borð við Hamadi Ben Saad og Hassan Soufy njóta mikilla vinsælda innanlands og hafa sýnt verk sín erlendis.  Tónlist og leikhúslíf kemur m.a. fram í menningarhátíðum, s.s. Karþagóhátíðinni, Testour Maalouf-hátíðinni (Andalúsísk Malour-tónlist), Sousse-alþjóðahátíðinni og alþjóðlegu jazzhátíðinni í Tabargah.  Landsmenn hafa gert sér grein fyrir mikilvægi ferðaþjónustunnar og lagt áherzlu á fluting þjóðlegrar tónlistar í tónlistahöllinni (Rachidia) auk evrópskrar tónlistar.  Þeir eru stoltir af El Azifet, kvennahljómsveit, sem flytur aðallega malouf- og mouachah-tónlist, og hefðbundnum tónlistarmönnum eins og Anwar Brahem.  Kvikmyndagerð hefur aukizt og túnískar kvikmyndir eru farnar að sjást víða um heim.  Nokkrar myndanna hafa notið vinsælda, s.s. Þögn hallanna og Sumar í La Gouletta.  Margar erlendar kvikmyndir hafa verið gerðar að hluta í landinu, s.s. Enski sjúklingurinn og Stjörnustríð.

Daglegt líf.  Túnismenn hafa áhyggjur af áhrifum vestrænnar menningar og þær leystu úr læðingi margs konar íhaldsviðbrögð á tíunda tugi 20. aldar, einkum hvað varðar konur á opinberum vettvangi.  Götukaffihús hafa í auknum mæli orðið athvarf karlmanna, aðallega í dreifbýli, þar sem samskipti kynjanna er enn þá á gömlum, hefðbundnum nótum.  Landsmenn telja sig frjálslyndari og umburðalyndari en margar aðrar arabaþjóðir en halda í áberandi, islamskt yfirbragð.,  Þeir vilja gjarnan fylgjast með þróuninni erlendis án þess að breyta lífsháttum sínum og sjónarmiðum.

Knattspyrna (deildabolti) er vinsælasta nútímaíþróttin í landinu.  Lið þeirra taka þátt í bikarkeppnum í Afríku og Heimsbikarkeppninni.  Fótbolti er líka fjölskylduíþrótt og hefur m.a. kallað á gervihnattasjónvarp.  Frjálsar íþróttir eru líka vinsælar og túnískir hlauparar hafa náð langt í alþjóðlegum keppnum í miðvegalengdum og löngum hlaupum.

Ferðaþjónustan hefur skilað drjúgum skildingi, sem hefur leitt til uppbyggingar golfvalla, gönguleiða og seglbrettaíþróttarinnar.  Túnískar konur hafa ekki verið útilokaðar frá þátttöku í íþróttum eins og í öðrum arabalöndum og þær hafa verið hvattar til íþróttaiðkana frá unga aldri.  Hið hefðbundna sport, villisvínaveiðar, er mest iðkað á sandöldusvæðum, hæðóttu landslagi og til fjalla í Tabarqah.