Eyjar Karíbahafsins eru allfjalllendar.  Samhliða fjallgarðar eru á hinum stærri eyjum og láglendi er helzt að finna með ströndum fram.  Hæstu fjöll eru lítið eitt hærri en Öræfajökull. 

 Eyjarnar eru umkringdar djúpum álum, allt að 9000 m.  Fjalllendi eyjanna líkist ekki fjöllum Norðurálfu, þar eð ísaldarjökullinn náði ekki svo langt suður.  Dalir eru því ekki jökulsorfnir, heldur vatnsgrafnir, enda rignir árstíðabundið allmikið í hitabeltinu.  Fjöll Karíbaeyja eru flest fellingafjöll en sums staðar, á Martinique, Gadeloupe og St.Vincent, urðu þau og verða enn til við eldgos.  Hið illræmda eldgos í eldfjallinu Pelé á Martinique árið 1902 eyddi öllu lífi í borginni St.Pierre á nokkrum mínútum.

Eldfjallið Soufriére á St. Vincent gaus síðast árið 1979 og samnefnt eldfjall á Guadeloupe (1457m) gaus 1958 og 1978.  Þá tókst að flytja íbúa á hættusvæðum brott.  Gosin eru tíðast gjóskugos fremur en hraungos.  Þannig var gosið á Martinique árið 1902, þegar baneitrað og geysiheitt gjóskuský ruddist niður hlíðar Pelé.  
 
Minjar um eldvirkni má finna víða, s.s. á St. Lucia, þar sem eru brennisteinshverir.  Landslag eldfjallaeyjanna er svolítið mismunandi eftir því, hve ungt eða gamalt það er.  Yngri eldfjöllin eru oft keilulaga (Quill á hollenzku eyjunni St. Eustatius).  Víðast eru þó eldri rústir eldfjalla eins og Pitons á St. Lucia.