|
Síðla á 17. öld viku sjóræningjarnir fyrir bændum, þegar hópur
þrælasala frá Brandenburg í Þýzkalandi (Berlín) settist að á
Petereyju eftir misheppnað landnám á St Thomas.
Þeir ætluðu í upphafi að byggja stóra vöruskemmu og stofna
til stórrar byggðar. Þeir
byggðu virki umhverfis eyjuna til varnar gegn Dönum, sem réðu St
Thomas og öðrum Karíbaeyjum. Danirnir
skipuðu Codrington ofursta, landstjóra Hléeyja, að koma í veg fyrir
þýzkt landnám á Jómfrúareyjum og hann rak þá af Petereyju.
Jarðvegurinn
á Petereyju var ekki hentugur til ræktunar sykurreyrs en nokkrir bændur
frá Tortola hófu þar baðmullarræktun með góðum árangri. Fljótlega eftir fyrstu uppskeruna voru plantekrurnar stækkaðar
og fleiri þrælar voru fluttir inn.
Fáum sögum fór af Petereyju eftir þetta þar til gömul og
rykug kista fannst í þakherbergi í London fyrir skömmu.
Þar voru m.a. bréfabúnt, sem sögðu áhugaverða sögu
Petereyju á áttunda áratugi 18. aldar.
Sagan fjallar um John Bethel, plantekrueiganda og skyldmenni
Codringtons. Bethel kom til
Barbados, þegar hann var rúmlega tvítugur, og flutti til Tortola til
að kvænast eldri konu. Hann
hóf síðan ástríðufullt samband við kynblendingsstúlku, sem var kölluð
Prinsessan, og konan hans komst að sannleikanum. Til að komast hjá hneyksli og bjarga heiðri sínum, seldi
frúin öðrum plantekrueiganda Prinsessuna.
Nokkrum árum síðar erfði Bethel auðæfi fjölskyldu sinnar,
keypti alla eyjuna og þrælana með og gaf sinni heittelskuðu
Prinsessu frelsi. Lengra náðu
frásagnir bréfanna ekki.
Þegar
ræktun dróst saman og þrælahald og verzlun með þræla var afnumin,
lagðist ræktun af á eyjunni og hún varð náttúruleg á ný.
Samtímis þessari þróun komu meþódistar skipulagi á
krisnihaldið á svæðinu. Árið
1855 komu framleiðendur upp kolabirgðastöð fyrir gufuskip á
eyjunni. Þessi kostur
reyndist góður, því að stærsta birgðastöðin í Karíbahafinu á
St Thomas virkaði ekki sem skyldi vegna stöðugrar gulu, sem geisaði
á eyjunni.
Hundruð
sokkinna skipa hvíla á hafsbotni milli og umhverfis Brezku Jómfrúareyjar
m.a. vegna árása sjóræningja og fellibylja.
Hið frægasta þeirra, RMS Rhone, sökk árið 1867 í
einhverjum versta fellibyl, sem hafði farið um svæðið.
Áhöfn þess reyndi fyrst að varpa út akkerum í skjóli
Petereyju í Stóra-Hafnarflóa en skipstjórinn ákvað að skilja 75 m
langa akkeriskeðju og 1½ tonns akkeri eftir og reyna að komast út á
opið haf. Skipið strandaði
á Salteyu í grendinni og gufukatlar þess sprungu og klufu skipið í
tvennt og fáir hinna 125 manna um borð komust lífs af.
Flak þessa skips er nú meðal vinsælustu köfunarstaða í
heimi og hugmyndin um kvikmyndina Djúpið (The Deep) varð til í
tengslum við þessa sögu. Kafarar
hafa fundið akkeri og keðju Rhone í grennd við Stóruhöfn, þar sem
skiptið hefði líklega sloppið, ef skipstjórinn hefði ekki tekið
ranga ákvörðun.
Annar
fellibylur geistist yfir eyjarnar 1916 og lagði næstum öll húsin á
Petereyju í rúst. Snemma
á þriðja áratugi 20. aldar hófu nokkrir bændur tóbaksrækt í smáum
stíl á eyjunni þar til John Brudenell-Bruce, brezkur diplómat, byggði
stórt heimili fyrir sig og fjölskylduna áratug síðar.
Þar bjó fjölskyldan og lifði óbrotnu lífi þar til John ákvað
að þiggja stöðu þingráðgjafa og flutti til Tortola.
Þar opnuðu kona hans og dóttir fyrstu „Litlu-Danmörk”,
sem var stærsta minjagripaverzlun á Brezku Jómfrúareyjum á þeim tíma.
Síðla
á sjöunda áratugnum varð Petereyja ástfólgin norska miljónamæringnum
Peter Smedwig og hann keypti hana að mestu leyti.
Hann sendi húseiningar til eyjarinnar frá Noregi og lét setja
saman tvö glæsihús við Sprat-flóa.
Þar lét hann byggja klúbbhús og smábátahöfn.
Þetta varð síðan Hótel Petereyja.
Peter Smedwig rak hótelið til dauðadags síðla á áttunda áratugnum. Þá keyptu tveir framkvæmdamenn í Michigan hótelið.
Petereyja er nú í eigu JVA-fyrirtækisins.
Petereyja
laðar til sín mikinn fjölda gesta ár hvert.
Þar geta þeir verið í ró og næði í heillandi umhverfi og
notið lúxusaðstæðna á hótelinu.
Eyjan er meðal 10 beztu staða í heiminum til að njóta orolfs
samkvæmt Conde Nast ferðaráðgjafanum.
Hótelið var gert upp nýlega fyrir milljónir dala |
